Brandon komt binnen met z'n arm in het gips.
"Kerel, hoe is dat gebeurd?"
"Gevallen gisteren met crossen."
"Heb je veel pijn?"
"Dat valt wel mee."
"En hoelang moet je gips erom?"
"Ja, wel zes weken."
Sneu voor hem, een beetje balen voor mij. Enkele weken terug heeft hij mij enorm voor het blok gezet tijdens een observatie van m'n les en ik wilde hem vandaag op 1 april even goed terugpakken. Mijn idee: 'bij de gymles krijgen jullie klassiek ballet. Er komt een echte danser om de les te geven, maar we moeten eerst even rekken en strekken in de klas. En er is prachtige vioolmuziek bij.'
Maar dat plannetje is nu in duigen gevallen. En het is ook nog eens zijn rechterarm, waarmee hij schrijft.
Tijdens spelling zeg ik daarom: "Zeg jij de woorden maar, dan schrijf ik ze voor je op."
En met rekenen doen we hetzelfde.
Na het rekenen vraagt hij: "Wil je je naam op het gips schrijven meester?"
"Natuurlijk! Doet dat geen pijn?"
"Nee hoor."
Vervolgens gaan we naar de gym.
Hij zit de hele les aan de kant. Af en toe kletsen we even, maar ik doe deels met de gym mee.
Wanneer het tijd is voor hem om te gaan, loop ik mee naar de klas en help hem met z'n tas en jas.
"Ik loop wel even met je mee naar de taxi kerel."
"High-five meester!" zegt hij en steekt z'n linkerhand omhoog.
Ik wil de high-five beantwoorden en opeens gooit hij z'n rechter gipsarm omhoog, geeft me daarmee een high-five en roept: "Één april!!!"
Ik ben nog nooit zó beetgenomen... z'n ouders zaten in het complot. Dit was briljant. Zijn pokerface vergeet ik nooit meer.
Wat denken jullie, is deze leerling aan het groeien in het speciaal onderwijs?
Door Bart Heeling. Foto: eigen foto.
Bart Heeling is leerkracht op De Aventurijn Renn4, een school voor speciaal onderwijs. Hij geeft les aan kinderen met ernstige gedragsproblemen en/ of psychiatrische problematiek. Volgens Bart hebben mensen vaak nog een verkeerd beeld van het speciaal onderwijs. Hij deelt daarom zijn belevenissen in de column 'Gewoon Speciaal' en op LinkedIn. Eerder verscheen zijn bundel 'Gewoon Speciaal'.